Ի վերջո, այս մղձավանջի ելքը որոշելու է հասարակության սոցիոլոգիական ընթացքը։ Եթե գերիշխի «հայ գնչու» դառնալու տրամադրությունը, ապա մենք առաջիկա տարիներին անշուշտ կդառնանք այդպիսին։ Եթե հաղթի պետություն պահելու հանրային տրամադրությունը, ապա՝ կպահենք...

Էրդողանն իր կուսակցության համագումարի բացումից առաջ`փետրվարի 23-ին, ելույթ ունենալով բազմահազարանոց հանրահավաքին, երիտասարդությանը պատգամել է տեր կանգնել իրենց ավանդված ժառանգությանը և ձեռնամուխ լինել 2053 և 2071 թվականների համար սահմանված ռազմավարական նպատակների իրականացմանը։

ՀՀ-ում նոր քաղաքական ուղղություն է ծնվում՝ ազգային լիբերալներ. սա, իհարկե, զավեշտ է առաջին հայացքից՝ հաշվի առնելով այս ճամբարի մարդկանց ճկունությունը՝ քաղաքական քարոզով գումար աշխատելու հարցում: Բայց հեռանանք այս անձերից և մի քիչ մտորենք գաղափարի շուրջ:

Իրական պատմություն է (հիմնավոր պատճառներով անուններ չեմ հիշատակում)։ Տարիներ առաջ էր։ Նոր էի ընդունվել ՀՀ ՊՆ զինվորական ծառայության։

Ռուբեն Սևակը 20-րդ դարասկզբի արևմտահայ նշանավոր բանաստեղծներից է: Նա ապրում ու ստեղծագործում էր մի ժամանակաշրջանում, երբ հայ ժողովուրդը գտնվում էր ոչ միայն քաղաքական-սոցիալական ճնշման տակ, այլև կանգնած էր ֆիզիկական բնաջնջման` հայաջնջման սարսափի առաջ:

Ցույցի մասնակիցներս հանգստացանք, երբ լսեցինք նստաշրջանի որոշումը։ Հետո պատգամավորներ դուրս եկան ու ելույթ ունեցան։ Մեզ թվում էր, թե մեր հարցը արդեն լուծված, վերջացած է և ցույցը արդեն վերածվել էր գրական երեկոյի։ Ելույթ էին ունենում գրողները, ուսանողները, դերասանները։

Ես երբեք չէի մտածում, որ երբևէ կգտնվեմ հեռու իմ սիրասուն Հայենիքից։ Անգամ իմ քաղաքից բացակայելը, ինձ համար դավաճանություն էր համարվում։

7-րդ դասարանում էի՝ 1995 թիվն էր: Էսօրվանից 2 անգամ ավել ձյուն էր եկել, ոչ տրանսպորտ էր աշխատում, ոչ մեքենա էր հնարավոր հանել: Տատիս տանն էինք մնացել՝ Ներքին Չարբախում, առավոտյան 7-ին ելանք ու ոտքով եկանք քաղաք, ես՝ դասի, պապս՝ գործի, բոլորը ոտքով էին գնում դասի ու գործի, ու ոչ մի զարմանալի բան չկար դրա մեջ:

էս ձյունը եկել է փետրվարին, կրկնում եմ՝ փետրվարին, ոչ թե մայիսին կամ հոկտեմբերին, որ սենց շոկ առաջացներ ու ողջ քաղաքը կոլափսի մեջ գցեր: Եկածն էլ մի 10-15 սմ ձյուն է...

Ժամանակն անխուսափելիորեն ցույց կտա, որ Հայաստանի արևմտամետներն իրենց հաշվարկների մեջ սխալվել են, ու սխալն այդ գործվել է 100 տարի առաջ, 200 տարի առաջ, 300 տարի առաջ… Այսպես կարելի է վերադառնալ մինչև Կիլիկիայի Հայկական թագավորության ժամանակահատված (ու դեռ ավելին), երբ երկիրը ներսից պառակտվեց հատկապես նրանց պատճառով, ովքեր լատինամոլությամբ քանդեցին ներքին հասարակական միասնությունը, և Թագավորությունն ուղղակի քանդվեց լատինամոլ և լատինաֆոբ խմբերի ներքին բախումների, արտաքին թշնամու դեմ միասնական ճակատի փլուզման, ներքին դավադրությունների հետևանքով։